سفری از کوه تا آغوش هنر

حدود شانزده سال پیش بودکه اتفاقات متعددی مرا رساند به کارخانه ساخارا و این شروع یک تولیدکنندگی تمام عیار بود. یک سال بعد از ورودم متوجه شدم که بنیانگذار این کارخانه، استاد غفار داورپناه است؛ کسی که سنگهای میدان شهیاد را تولید کرده . این برایم به این معنی بود که من هم بخشی از شهیاد هستم و اتفاقاً ازهمان انبوه سنگ های سپیدی که همیشه برایم سؤال بوده . این موضو ع مصادف شد با خبر آمدن عمو غفار به کارخانه از زبان خسرو داورپناه-که افتخار شراکت با وی را طی این شانزده سال دارم- و من منتظر بودم تا پاسخ بزرگترین پرسش کودکی ام را بگیرم؛ آن هم به واسطه ی دیدار با یکی از سازندگان برج آزادی؛ کسی که سنگ آن را تولید کرده.

عموغفار آمد؛ پیرمردی دوست داشتنی اما مقاوم وجدی. جدیت را از نگاه و نفوذکلامش حس می کردیم.آن روز فرصتی برای پرسیدن و شنیدن دست نداد؛ اما چندی بعد که عمو غفار دوباره به کارخانه آمد، موقع اتمام کار وقتی داشت از پله های طبقه دوم پایین می رفت، دوان دوان خودم را به او رساندم و گفتم:

“استاد غفار من می خواهم زندگینامه ی شما را بنویسم.” ایستاد، لبخندی زد و انگار که در دلش بگوید این جوانک چه می گوید، پاسخ داد: “باشد” و رفت. بعدها مجدداً درخواستم را عنوان کردم ، ولی ایشان این بار گفتند:”نه، من حرفی ندارم بزنم.” همان جا با جمله ای از دل برآمده بود،گفتم: ” استادغفار شما مدیونید!” حالتش جدی شد و پرسید: ” من مدیون چه چیزی هستم؟” و من هم در جواب گفتم: ” شما مدیون نسل ما هستید و ما باید بدانیم مردانی چون شما چگونه فکر می کردند، چگونه زیست می کردند تا رهنمون ما باشد.” درنهایت گفت به من خبر می دهد.

تا اینکه روزی خسرو به من گفت عمو غفار گفته با او تماس بگیرم. با وی تماس گرفتم و قرار گذاشتیم و

اینگونه اولین دیدار برای شنیدن داستان و روایت ایشان از صنعت سنگ رقم خورد.

آرام آرام استاد غفار برای من هم شد عمو غفار. پای صحبتهایش نشستم و با دوست خبرنگاری جلسات را

پیش از این پیگیری کردیم.در جلسات ابتدایی صحبت کردن برای ایشان سخت بود.عمو غفار یک بار گفتند: “پیش از این خیلی ها به من گفتند در این باره صحبت کنم، اما من حرفی نداشتم بزنم.”

بعدها متوجه شدم سختی های زندگی، حوصله ی حرف زدن را از این مرد بزرگ دوست داشتنی گرفته است. اتفاقی که ممکن است برای خیلی های دیگر هم بیفتد .